Dora en Mart, een Fries-Limburgs stel die vanaf de eerste Frysman plannen er zeker van waren dat ze er als vrijwilliger bij wilden zijn. Multiple inzetbaar.
Even leek de Frysman aan hen voorbij te gaan door omstandigheden betreffende de gezondheid. Maar door een enorme wilskracht en een positieve instelling stonden ze er op 3,4 en 5 juli.
Hier de bevindingen van een Heldenhelpers-koppel.
Van kinds af aan had zij al een binding met Gaasterland, en vooral “de seedyk” bij het Rea Klif. Wat is er dan mooier dan dat daar een wedstrijd van jewelste, een triathlon, gehouden wordt! Ook hij is gecharmeerd van het Gaasterlandse, hier komt hij toch nog ergens iets van een berg tegen (in Limburg heuveltje genoemd).
Toen de vraag kwam of ze wilden helpen als vrijwilliger, was het een volmondig JA.
De 1e klus was de verzorgingstassen voor de deelnemers en heldenhelpers te vullen met de benodigde attributen en levensmiddelen. Binnen de kortste keren stond hun woonkamer hartstikke vol met rijen tassen, met kleine paadjes er tussen zodat ze toch nog op de bank konden zitten.
De avond voor de wedstrijd zou hun 2e taak zijn, de post inschrijving bemannen.
In de tussentijd werd het warmer en warmer in Fryslân en moest de wedstrijd verplaatst worden, een dagje later. Geen punt voor deze heldenhelpers, gewoon mee doorschuiven naar de zondag. Omdat het voorwerk goed gedaan was, konden ze snel de atleten voorzien van de verzorgingstas en startnummers. Er was zelfs tijd voor een praatje met de deelnemers, die lieten merken blij te zijn de volgende dag toch te kunnen starten.
Voor het heldenhelpersduo was het een voordeel dat de startnummers nu ook een gezicht hadden gekregen. Nu konden ze op de wedstrijddag de deelnemers persoonlijk aanmoedigen.
Op de wedstrijddag was het koppel vroeg uit bed, want de start wilden ze voor geen goud missen!
Op naar het mooie Gaasterland daar lag het IJsselmeer er als een spiegeltje bij! Als de atleten de rugslag zouden doen, werden ze nog bruin ook!
Er hing een gezellig spannende sfeer, it sil heave!
Na het startschot kon iedereen eindelijk los, wat een prachtig gezicht! Ze waren niet de enige met kippenvel allover.
Weer een klusje voor de heldenhelpers, even verkeersregelaar bij de oversteek vanuit het water naar het terrein waar de fietsen klaarstonden.
Wat hun opviel: de gezichten met stralende ogen, de deelnemers hadden het naar de zin!
Na even bij de start van de fietsers te hebben gekeken (ook daar was genoeg tijd voor op zo’n dag) kwam de volgende klus, de zondagse kerkdienst!
Ja natuurlijk, die was er niet op zaterdag, maar wel op zondag en dat was over het hoofd gezien! Aangezien de kerk in Oudemirdum vlak na de heerlijke scherpe bocht naar boven ligt, en de renners die graag in tempo nemen, moesten hier extra verkeersregelaars ingezet worden.
Hier bemerkte het duo hoe er meegeleefd werd door de bevolking rondom it Rea Klif.
Een mevrouw die op de hoek woonde kwam al gauw: als jullie naar de wc moeten, kan wel hier bij mij hoor, loop maar gewoon door. En wat hebben jullie dit goed geregeld!
De kerkgangers moesten even wennen aan dit gedoe, en vroegen zich af wat er aan de hand was.
De Limburgse heldenhelper heeft hen in een uitgebreid gesprek precies verteld wat die bezwete mannen en vrouwen op die fietsen aan het doen waren. Toen ze de afstanden hoorden begon langzaam het respect in hun ogen te komen. Misschien hebben ze later thuis, toen de weergoden zo bezig waren, nog even aan die fietsers gedacht, wie weet.
Dacht het koppel te kunnen relaxen op het veld bij het parc fermé? Heel eventjes maar.De weergoden hadden nog wat in petto en dat heeft iedereen geweten! Horizontale regen striemde over het terrein, en afzetschermen werden opgetild.
Hangende aan een afzetscherm zag de mannelijke helft van het duo, tussen de fladderende tenten door, nog een eenzame loper op de dijk en hij ploegde voort. Onvoorstelbaar! Op zo’n moment weet je echt waarvoor en voor wie je het doet.
Gelukkig klaarde het weer op, en konden ze naar de finish, wachten op de winnaar.
Na aankomst van de winnaar ging het duo verkleumd, kletsnat, moe maar voldaan naar huis.
Een warme douche, een klein hapje en de benen op tafel. Besloten werd, volgend jaar doen we de opbouw mee, de dag, de boel afbreken, alles willen ze meemaken. Zelfs flyeren bij al die gezellige mensen.
We hebben genoten!
Dora en Mart.
