9 juli Frysman dag!
Het was eindelijk zover! Zaterdagochtend ging om 4 uur de wekker. Na de geweldige pastaparty op vrijdagavond, om 22 uur naar bed gegaan en wonderwel best een aantal uurtjes lekker geslapen. Vrienden van ons bleven bij mij slapen en Martine sliep in Warns. Normaal gesproken eet ik altijd een dik bord havermout voor een halve triathlon maar dat was me door verschillende mensen afgeraden dus dan maar aan het witbrood. Ik kreeg gelukkig drie boterhammen met chocoladepasta weg en een bak koffie.
Om kwart voor 5 in de auto en ik wilde er het liefste zelf heenrijden… schijnbaar heb ik op die momenten toch een beetje last van controledrang. Mooi op tijd bij het klif. Rustig het klif op lopen want ik wilde het moment om het IJsselmeer te zien zolang mogelijk uitstellen. Want de wind was ook ’s nachts niet afgenomen en ik weet wat dat ging betekenen…… hoge golven. En jawel de vlaggen stonden strak van de harde wind en toen ik naar rechts keek zag ik de witte koppen……………even een raar gevoel in mijn buik! Snel weggekeken en tegen mezelf gezegd……doe niet zo gek………..je benen voelen goed en je kop staat goed. Je gaat dit gewoon doen vandaag!
Bovenop het klif stond het prachtige evenementen-terrein en wat was het fijn om dan allemaal bekende gezichten te zien. Spullen in het Parc Fermé gezet en snel Martine opgezocht. En ook bij haar was de spanning duidelijk te merken. Om 6.30 m’n wetsuit aangetrokken en langzaam naar het water gelopen. Allemaal gespannen koppies vanwege de hoge golven en de harde wind………….dit wordt een pittig zwemtochtje. Henk Angenent deed het openingswoord, maar zijn woorden waaiden weg met de harde wind en ineens was daar het startschot.
BAM! Daar ga je, het is begonnen. Hier heb je bijna een jaar keihard voor getraind. Niet nadenken maar gewoon zwemmen! Het was bizar. Ik zag mensen zwemmen die zeker 100 of 150 meter uit het parcours zaten, gelukkig waren daar wel boten bij. Ik heb me vooral geconcentreerd op de grote boeien en de zwarte paaltjes tussen de boeien. De grote kotter was goed te zien. Maar wat die golven met je doen is fascinerend. Eerste stuk vol de wind en golven tegen dan een heel lang stuk de golven langszij en dan weer tegen. En dat twee keer. Toen ik nog 800 meter te gaan had zag ik eindelijk Gosbert (broer van Martine), hij was erbij in zijn gele boot. Heel gek maar ik vond het fijn hem even te zien. Na 1 uur en 46 minuten kwam ik weer aan bij het strandje.
Hop, het water uit en op naar de wissel. Snel de fiets op en gaan met die banaan. Trappen, trappen en trappen! Onderweg een paar keer verrast door mensen die me kwamen aanmoedigen, waaronder mijn collega’s. Fantastisch! Het fietsen gaat goed. Ik kom, precies zoals ik vooraf had bedacht, na iets meer dan 3 uur en 90 km fietsen aan op het klif om m’n bidons te wisselen. Mariëlle, Sam en Martine staan klaar om de spullen aan te geven en de speaker (Kornelis Bijlsma) checkt of ik het allemaal zelf doe en geen hulp krijg. Dan weer op de fiets en nog 90 km knallen. Harde wind in de laatste ronde en als ik de dijk op fiets richting Laaxum dan ben ik er gewoon bijna. Niet te geloven. 6 uur en 24 minuten gefietst. En weer wisselen.
In het Park Fermé staan Marco, Martine en ons nichtje Silke. Silke wil me helpen maar dat mag niet! Zo lief. En dan begint het zwaarste onderdeel. De hele marathon. Ik heb nog nooit meer dan 28 km gelopen in de voorbereiding vanwege het gedoe met mijn achillespees. De eerste ronde gaat goed en redelijk snel en het fijnste is, ik heb geen last van m’n achillespees en ook niet van mijn kuiten. Elke ronde komen er wat minuten bij. De 2e ronde kom ik het klif oplopen en zie ik ineens mijn tante en oom uit Rotterdam. Complete verassing en ook de 3e ronde wacht er een verassing en met dat ik het klif op kom zie ik onze lieve buurtjes uit Amersfoort. Geweldig! Elke ronde wordt ik aangemoedigd. Dan ineens een mental breakdown terwijl een vriend even een stukje met me meeloopt. Ik scheld even lekker en zeg dat ik hierna nog 2 keer dat f….. Klif oploop en dat ik er dan mee stop!! Gelukkig hoefde ik na deze ook nog maar 2 rondes. Ronde 5 tref ik mijn schoonouders bij de Vestas post. Even een heel klein stukje wandelen en daar ook weer een breakdown. Even lekker janken want wat is het zwaar en wat is het mooi! Het is een beetje sterven en genieten tegelijk! De laatste ronde staat Atze op het klif me op te wachten! Martine zegt ‘hij loopt een stukje met je mee’. Hij loopt het laatste rondje met me mee. Ongelofelijk fijn en ik weet weer een goed ritme te pakken. 
En dan is het zover………ik loop het klif op voor de laatste keer. Boven hoor ik mijn naam al…..daar is ze. Ik hoor applaus en de laatste aanmoedigingen. Zie Berber en Anna het lint vasthouden en daar staat ze, mijn lief. Wat was ik blij dat Martine me daar stond op te wachten! Marco en Tsjeard stonden klaar met het felbegeerde finishershirt. Wat een prachtig en ook emotioneel moment. Iedereen heeft zo ontzettend meegeleefd en dan is daar die ontlading. Ik heb het gewoon gedaan!! Mijn eerste hele triathlon en wat ben ik blij en trots dat ik de Frysman heb gedaan. In 13 uur en 57 minuten! Mijn doel was om onder de 14 uur te finishen en dat is gelukt! Een kleine twee weken later ben ik nog steeds volop aan het nagenieten. Ondertussen denk ik na over nieuwe doelen voor volgend jaar en 1 ding weet ik zeker……….ik ben er bij de 3e editie van de Frysman zeker weer bij!
Ik wil iedereen bedanken voor het lezen van mijn blogs en alle leuke en lieve berichtjes die ik in het afgelopen jaar heb mogen ontvangen. Echt heel tof om te merken hoe jullie allemaal hebben meegeleefd!